Ik had nuttig hout en hout voor de sier: mooie stukken waarvoor ik (vooralsnog) geen praktische toepassing voor had, die misschien een verheven doel wachtten. Er was ook herinnerhout, materiaal met een geschiedenis. Het meeste is weg, al herinner ik me bepaalde delen nog en de ermee verbonden historie. Die gaan verloren als ik ze niet anderszins vastleg. Is het beter zo, vergeven en vergeten?
Er zijn ideeën, maar ook realiteitszin, die me noopt eerst mijn broodwinning in de toekomst veilig te stellen (voor zover mogelijk). Datzelfde besef doet me nu besluiten; het is tijd het moede hoofd te rusten te leggen. Ik zal uitweiden, als het je belieft.
Ik ben een amateur, een liefhebber en doe het liefst niet iets om geld, maar vanuit de passie voor het onderwerp. Die heeft echter te lijden onder mijn andere emoties en het besef dat er toch ook brood op de plank moet. Zo zou ik nog altijd graag werken aan een webstek met daarop de hele verzameling al dan niet uitgewerkte ideeen, uitspattingen, opwellingen, producties, interacties van mijzelf en mijn zielsverwanten. We waren al een beetje begonnen indertijd, herinner je je nog? Een wezenlijke kwestie is daarbij hoe orde in de chaos te houden, zonder deze teniet te doen, want anarchie moet (ergens) voorop staan. Ik kreeg de grootmeesters niet mee, had niet de overtuigingskracht.
Dus eind vorige eeuw waren de voortekenen er, dat het leven in luilekkerland niet lang meer zou kunnen duren. Toen had je in het geweer moeten komen, je moeten wapenen voor de huidige oorlog, waardoor je nu in de loopgraven dient. In die beeldspraak zit ik misschien in de aanvoerlijnen; toch ook niet op tijd wakker geworden? Ik zie mijzelf ook als een dwaler, een zoeker, en, in de traditie van verre voorvaderen, een landarbeider, afhankelijk van het seizoenswerk. Ik had beter kunnen weten.
‘Duurkoop wordt ook waardeloos’? Ik wens mijzelf voor te houden dat ik tenminste de helft van de tijd niet de onprettige stoorzender uithang, die overal kritiek op heeft en het meeste gedoe volkomen onzin vindt. Ja, ik ben overal mijzelf, thuis, op het werk, bij familie en vrienden – en verder kom ik nergens.
Ik heb onlangs gelezen dat grote spelers op het internet onderzoek gaan doen naar de emoties die leven onder met name de grote aantallen bloggers op het internet, met geen ander doel – zeggen ze? – dan daarmee de markt te kunnen sturen voor afzet van nog meer troep directer op de klant gericht. Het is al slecht gesteld met privacy en beveiliging van persoonsgegevens, maar de naïviteit van veel mensen speelt de wolven en haaien in de kaart. ‘Daar moet iets aan gedaan worden’, dacht ik, ‘het zou goed zijn als er heel veel bloggers komen die verwarring weten te zaaien en daar liefst nog in bijgestaan worden door wizards die creatief zijn met het barricades opwerpen tegen dit gebruik van het web voor eigen gewin’. Onzinnig, want in de ‘waarachtige’ wereld spelen er schrijnender zaken en vanuit de ruimte en tijd bezien is heel het menselijk gewoel hooguit stof dat even opwaait.
En dat besef weet ik niet in mijn voordeel te gebruiken anders dan als excuus. Ik sluit af bij de klanken van ‘Secret Girl’ – ze roept iets…