Met thuiswerken en de koop- en bestelcultuur via het internet heb je zo een boel mensen die de deur niet meer uit hoeven. Wel rustig op straat, uiteindelijk. Maar ik moet fietsen (‘van de dokter’)! Kantoortje op een eiland aan de Maas of een huis van geluk op een schier eiland. Want doelloze rondjes, daar ben ik niet van.
Na deze lange intro tot een kort besluit: het originele, al oudere en stiekeme blog met een lange geschiedenis en het uitgeklede, fris gestarte en geopenbaarde blog voor de toekomstmuziek? Een link geplaatst op mijn LinkedIn-pagina, en enkele mensen op de hoogte gesteld, of nog te stellen. Het voelt wat ongemakkelijk, met de billen bloot, want het is makkelijk te keer gaan tegen een klaagmuur zoals dat ouwe blog was, ook al had ik er een gat voor enkelen in gehakt. Tegelijkertijd was kritiek een stimulans om me er niet met een Jantje van Leiden van af te maken. Ben benieuwd of het iets oplevert. Er lijkt me niets zo triest als een blog waarop niemand reageert. (Die oude zag ik meer als een website met voorgekookt stramien om alle shit die ik de moeite waard vond bij elkaar te vegen, mijn eigen on-line galerie en archief.)
Er moet echter ook gewerkt worden aan kaarten en in de toekomstige toren van Babel op Katendrecht. Genoeg te doen en ik vaar er wel bij, merk dat het altijd de beste combi is voor de eigen dadendrang. Als de motor loopt op kruissnelheid, lekker blijven ronken. Je weet immers nooit hoe lang het duurt, wanneer de benzine op is, of je in een file of botsing terecht komt. (Ja, het is lekker tuffen met de oude Volvo.)