Uren gestress rond de platliggende server. Uiteindelijk kon ik verrekt gestrekt. Met speurwerk was iemand uit de omgeving van de host gevonden, die mogelijk de afwezige man gealarmeerd heeft, waarna het ging borrelen en de site en mail weer online kwamen. Ik ben gelijk aan het ruimen geslagen, misschien iets te rigoureus.
’s Nachts nog kwamen de gebruikelijke excuses, dat we het zelf hadden kunnen oplossen, dat we de mail naar het verkeerde adres hadden gezonden, en dat we al gewaarschuwd waren (in de admin-tool). Het zal allemaal wel. We zoeken een ander. In mijn survivalstand op de Kaap aangegaan, waar ik warm ontvangen werd, maar het me ook snel genoeg begon te duizelen met al die inloggegevens en authenticaties.
Het dieptepunt bereikt toen ik de directie online moest krijgen, een ander haar wachtwoord kwijt was, en en de IT’er al vertrokken was. Maar de schat belde zodra hij thuis was en met mijn verkregen beheerdersrechten kon ik wachtwoorden resetten en intussen de belangrijkste laptop naar het nieuwste systeem updaten. Opeens liep alles op rolletjes, de podcast-jongens stonden scherp afgesteld, er was nog wat te eten en ik werd steeds wakkerder. Niet meer gedronken dan de gebruikelijke hoeveelheid koffie en water, en tenslotte met keukenhoofd opgeruimd en afgesloten.
Wind mee naar huis, ik zal goed slapen en met mijn toverstaf in de Microsoftcloud rondvliegen, al kom ik niet in de beheerdersomgeving op mijn Mac. Ik heb de nieuwe laptop niet voor niets meegenomen. Morgenochtend anderen bedienen en de expert bedanken.
Ik moest wel even in het diepe gegooid worden opdat ik ging zwemmen.