Geen bewegende beelden, geen opgenomen muziek, een plaatje vanuit de verte, het ongemakkelijke handen schudden, de veel gestoten kop, eten van twee walletjes, de stilte tussen stormen, ongemakkelijke traagheid en vermoeiende haast.
Met een scheve bril je ene wenkbrauw optrekken. Zijn we verzekerd met en van een achterban? Een zameling zielen verenigd tussen droom en daad, gewapend met woorden in vele talen, die goedgelovig hoop koestert voor de toekomst?